IV Niedziela Wielkiego Postu jest liturgiczną pamiątką
św. Jana Lestwicznika (Klimaka) oraz św. Marii Egipcjanki. Obydwoje są w oczach
Cerkwi doskonałymi wyrazicielami chrześcijańskiego ascetyzmu; św. Jan
Lestwicznik dał ideałowi ascetyzmu wyraz w swoich pismach, a św. Maria w swoim
życiu. Ich wspominanie w drugiej połowie Postu jest wyraźnie pomyślane jako
zachęta i inspiracja dla wiernych w toku ich wielkopostnego duchowego wysiłku.
Lecz ponieważ ascetyzm to coś, o czym nie tylko należy pamiętać, lecz co
winniśmy także praktykować, pamięć zaś o obojgu tych świętych ma dostarczać
bodźca do naszego indywidualnego wielkopostnego wysiłku.
Św. Maria Egipcjanka i historia jej życia na
XVII-wiecznej ikonie.
Nieraz
mylono ją z Marią Magdaleną. Maria Egipcjanka żyła pomiędzy IV a VI w.
Najczęściej jest podawane, że w latach 344-431. Jako rok jej śmierci można
również spotkać rok 522.
Urodziła się
w Egipcie. W wieku 12 lat opuściła dom rodzinny, uciekła do Aleksandrii
i tam zaczęła oddawać się rozpuście. Po 17 latach takiego życia, żądna nowych
wrażeń, przyłączyła się do grupy pielgrzymów udających się do Jerozolimy.
Nie miała to być dla niej pobożna pielgrzymka, ale okazja by innych przywieść
do grzechu. Podobnie postępowała przebywając w Jerozolimie. Pomimo grzesznego
życia uważała się za chrześcijankę i w związku z tym w święto Podwyższenia Krzyża chciała razem z
innymi dostać się do bazyliki Grobu Świętego.Jednak
kilkakrotnie niewidzialna siła nie pozwalała jej przejść przez próg. Wtedy
Maria zrozumiała, że dzieje się tak z powodu trybu życia, jakie prowadziła.
Zaczęła płakać i żałować za grzechy, obiecując odprawienie pokuty. Wówczas udało jej się wejść. Po
ucałowaniu relikwii Krzyża udała się na pustynię za Jordan..
Idąc tam wzięła ze sobą tylko 3 bochenki chleba kupione po drodze. Wiele lat
spędziła w samotności na pokucie, umartwieniach i postach. Żywiła się tym, co
mogła znaleźć na pustyni. Na około rok przed jej śmiercią spotkał ją pobożny
mnich Zozym.
Ponieważ z upływem lat podarły się jej szaty, w których przyszła na pustynię,
przed rozmową z nim poprosiła, by dał jej płaszcz. W następnym roku w Wielki Czwartek z rąk Zosima przyjęła Komunię Świętą. Po śmierci Marii pobożny mnich
pochował ją na pustyni.
XII-wieczna ikona z klasztoru św.Katarzyny przedstawiająca Drabinę do raju o symbolicznych 30. stopniach
Wedle wielu przekazów urodził się około 569 roku w bliżej nieznanym miejscu. Pierwsze zachowane przekazy na temat jego życia pochodzą z czasów, gdy miał szesnaście lat. Wówczas to przybył na górę Synaj w pragnieniu całkowitego poświęcenia się Bogu, rozwijając w sobie szczególne posłuszeństwo.
Mając dwadzieścia lat Jan złożył śluby zakonne i oddał się pod zwierzchnictwo ojca duchowego o imieniu Makary. Po jego śmierci odszedł na pustynię, by resztę życia spędzić w poście, modlitwie, odosobnieniu i milczeniu. Nigdy nie zrezygnował z całodziennej pokuty, surowego postu i smutku z powodu grzechów.
Po czterdziestu latach ascezy, Jan został ihumenem monasteru na Synaju, pełniąc tę funkcję przez cztery lata. Później ponownie odszedł na pustynię. Tam zmarł mając osiemdziesiąt lat.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz