piątek, 15 lutego 2013

Święto Spotkanie Pańskie - Dzień życia konsekrowanego


Raduj się, błogosławiona Bogurodzico Dziewico, z Ciebie bowiem zajaśniało Słońce Prawdy, Chrystus, Bóg nasz, oświecający znajdujących się w ciemnościach, wesel się i ty, starcze sprawiedliwy, który wziąłeś na ramiona wyzwoliciela dusz naszych, darującego nam zmartwychwstanie.

Troparion
Poświęcone świece grekokatolicy przynoszą do swoich domów. Cerkiew obchodzi święto Spotkania Pańskiego - jedno z 12 najważniejszych świąt w roku liturgicznym, zwane Gromnicą.

Święto wspomina wprowadzenie Jezusa Chrystusa do świątyni po 40 dniach od narodzenia. W tradycji Izraelitów nad każdym pierworodnym potomkiem płci męskiej czterdziestego dnia po narodzeniu odprawiano obrzęd poświęcenia Bogu. Główne uroczystości święta Spotkania Pańskiego w Przemyślu rozpoczęły się o 9:00 w katedrze św. Jana Chrzciciela.

W tym dniu wierni święcą świece, które później zapalane w domach mają chronić przed pożarem i piorunami. 
15 luty w UCGK jest poświęcony życiu konsekrowanemu. W tym dniu w Dekanacie Sanockim modlono się w intencji zakonników i zakonnic, ale również każdego dnia lutego zanoszone są modlitwy o nowe powołania do życia kapłańskiego i zakonnego.
Wszystkim osobom konsekrowanym niech Bóg błogosławi wszelkimi łaskami, a Przenajświętsza Bogurodzica chroni swym omoforom od złego.


Historia święta
Podstawą historyczną tej uroczystości jest opis tego wydarzenia, zawarty w Ewangelii według św. Łukasza (Łk 2,22-38). Zgodnie z nakazami prawa, każdy pierworodny chłopiec miał być w Świątyni ofiarowany Bogu. Nie oznaczało to poświęcenia chłopca na służbę kapłańską (bo tylko z pokolenia Aarona mogli być kapłanami, a z Lewiego - lewitami), ale był to gest symboliczny poświęcenia Bogu tego, co było dla rodziców największą wartością. "W zamian" (obrzęd "wykupienia") ofiarowano parę synogarlic lub 2 młode gołębie (por. Łk 2,24). W ewangelicznej scenie biorą udział (oprócz Jezusa - Dziecięcia): Maryja, św. Józef, starzec Symeon i prorokini Anna.
Ofiarowanie Jezusa, z uwagi na jego Boskość - ludzki byt, miało inny charakter, niż w przypadku pozostałych chłopców. Było ono wyrazem wierności Bogu, jego nakazom zawartym w Prawie, ale miało przede wszystkim inną istotę. W wydarzeniu tym Jezus ofiarowuje się Bogu, ale jako swemu Ojcu, bowiem , będąc człowiekiem, nie przestaje być Jednym z Trójcy. To ofiarowanie jest zapoczątkowaniem, a zarazem znakiem tego oddania się Ojcu, które swój szczyt osiągnie na Krzyżu. Rozwijając tę myśl, teologia i ikonografia Wschodu przedstawia tę scenę w ten sposób, że między Matką Bożą a Symeonem znajduje się ołtarz - symbol ofiary - ponad którym Dziecię jest przekazywane.
Ze względu jednak na posiadanie ludzkiej natury, czyn Jezusa jest ofiarowaniem Ojcu nie tylko swej Osoby, ale także całej ludzkości, dla której jednocześnie, jak i dla każdego człowieka, jest On wzorem całkowitego oddania się i posłuszeństwa woli Bożej, wzorem także ofiary.
Od IV wieku w Jerozolimie święto to przeżywano jako "Spotkanie Pańskie". Chrystus przez swoje "wejście w świat" spotyka się ze wszystkimi ludźmi. Przez pośrednictwo Jezusa, Maryi i św. Józefa - w tym spotkaniu w świątyni jerozolimskiej - "dokonało się" już w zarodku "wszechspotkanie" Boga z ludźmi i ludzi pomiędzy sobą”. Jest to mianowicie "spotkanie" z całą ludzkością, reprezentowaną przez Symeona, oświeconego mocą Ducha Świętego (Łk 2,25-26). Syn Boży ofiarowuje się również światu, jest on darem Boga, którego udziela On zarówno narodom pogańskim ("Światło na oświecenie pogan"), jak i Swemu Ludowi - Izraelowi ("I chwałę ludu Twego, Izraela"), aby doprowadzić ich do zbawienia. Jezus Chrystus jest Światłem, które "oświeca" ludzi i prowadzi ku życiu wiecznemu; jest spełnieniem nadziei na przyjaźń z Bogiem, jakie nosi w sobie pogrążona w grzechu ludzkość.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz