Post jest to ustanowiony przez Kościół okres gorliwej modlitwy, pokuty, rezygnacji z przyjmowania pokarmów mięsnych i wystrzeganie się zabaw, gier itp. Wielki Post w liturgii Kościołów wschodnich jest wspomnieniem czterdziestu lat wędrówki Żydów przez pustynię oraz czterdziestu dni postu Jezusa na pustyni, a także oczekiwaniem na wejście do Ziemi Obiecanej.
Znakiem postu jest dekoracja świątyni na czerwono, śpiewanie pieśni o smętnych melodiach, więcej jest recytacji niż śpiewu oraz odmienne bicie w dzwony. Msza św. w Kościołach wschodnich to radosna celebracja Zmartwychwstania Chrystusa, to radość i światło, a to nie harmonizuje ze łzami żalu, pokutą i czerwienią, dlatego nie może być odprawiana we wszystkie dni Wielkiego Postu. Celebruje się ją tylko w soboty i niedziele, bo to są dni świąteczne, w inne dni odprawia się tzw. liturgię "Uprzednio Poświęconych Darów", ustanowioną w VI w. przez papieża św. Grzegorza Wielkiego. W Kościele katolickim jest odprawiana tylko w Wielki Piątek. Aby na trudnej czterdziestodniowej drodze nie ustać, potrzebny jest pokarm - Komunia św., dlatego w środy i piątki Wielkiego Postu, w czwartek piątego tygodnia postu i w pierwsze trzy dni Wielkiego Tygodnia odprawia się liturgię z "Uprzednio Poświęconych Darów" (w 692 roku na Synodzie Trullańskim w kanonie 52. postanowiono, iż we wszystkie dni Wielkiego Postu oprócz sobót i niedziel i świętego dnia Zwiastowania Pańskiego, nie sprawuje się innej Liturgii, jak tylko Liturgię Uprzednio Poświęconych Darów). Chociaż 52 Kanon nie zabrania sprawowania Liturgii Uprzednio Poświęconych Darów każdego powszedniego dnia w Wielkim Poście, to również i nie nakazuje. W dzisiejszych czasach jest możliwość jej sprawowania w innych dniach, np. w przypadkach chociażby rekolekcji młodzieży szkolnej, czy też wiernych. Liturgia Uprzednio Poświęconych Darów różni się od pełnej Mszy św. tym, że nie ma w niej Liturgii Eucharystycznej, a Komunii św. udziela się z konsekracji niedzielnej.