Wielkopostna modlitwa św. Efrema Syryjczyka

Господи і Владико життя мого! Духа лінивства, недбайливости, властолюб’я і пустомовства віджени від мене. Духа чистоти, покори, терпеливости й любови даруй мєні, слузі твоєму. Так, Господи, Царю! Дай мені бачити гріхи мої і не осуджувати брата мого, бо ти благословенний на віки віків. Амíнь.

  Молитва св. Єфрема

Spośród wszystkich wielkopostnych hymnów i modlitw jedną można uznać za, w szczególnym tego słowa znaczeniu, wielkopostną. Jest to modlitwa, której autorstwo tradycja przypisuje jednemu z wielkich nauczycieli duchownego życia - św. Efremowi Syryjczykowi.

Panie i Władco żywota mego!
Nie daj mi ducha próżniactwa, zniechęcenia, chciwości,
panowania i gadatliwości,
Za to obdarz mnie, Twego sługę, duchem wstydliwości,
Skromności, cierpliwości i miłości,
O, Panie i Królu!
Spraw, abym widział moje przewinienia
I nie potępiał brata mego.
Albowiem Tyś błogosławiony jest na wieki wieków. Amen.

Modlitwę tę czyta się dwukrotnie na końcu każdego wielkopostnego nabożeństwa od poniedziałku do piątku (w soboty i niedziele nie jest czytana, jako że nabożeństwa tych dwóch dni stanowią wyłom w porządku wielkopostnych służb Bożych). Przy pierwszym czytaniu każdej prośbie towarzyszą głębokie pokłony do ziemi, po których następuje 12 małych pokłonów połączonych z zawołaniem: "Boże, oczyść mnie grzesznego!". Potem czyta się modlitwę w całości po raz drugi i na koniec składa się głęboki pokłon jeszcze raz.

Dlaczego ta krótka i prosta modlitwa zajęła tak ważne miejsce w porządku wielkopostnych nabożeństw? Otóż dlatego, że wylicza ona w jedyny w swoim rodzaju sposób wszystkie negatywne i pozytywne elementy pokuty i stanowi, że się tak wyrazimy, wykaz postulatów kierowanych w Wielkim Poście pod naszym adresem.
 _____________

EFREM SYRYJCZYK urodził się około 306 r. w Nizybizie w Mezopotamii (w dzisiejsza południowo-wschodnia część Turcji). Był uczniem św. Jakuba, z którym brał udział w Powszechnym Soborze  w Nicei (325 r.). W 363 r. Efrem przeniósł się do Edessy, gdzie zamieszkał w górach. Tam przy pomocy swych pism i słów nauczał lud. Założył też szkołę, w której uczyli się przyszli hierarchowie Cerkwi Syryjskiej. W swych naukach przywiązywał szczególną wagę do wysoce moralnego sposobu życia oraz potępiał pojawiające się wówczas herezje. Wielu pogan słuchając jego pouczeń przyjmowało wiarę chrześcijańską. 

Życie zakończył w 373 r. w Edessie. Cieszył się tak wielka czcią, że po śmierci jego grób stał się celem wielu pielgrzymek. (relikwie św. Efrema spoczywają w cerkwi w Edessie). Papież Benedykt XV w roku 1920 ogłosił św. Efrema Doktorem Kościoła. 

Św. Efrem, zwany też prorokiem syryjskim i "harfą Świętego Ducha", był wielkim kaznodzieją, poetą maryjskim, tłumaczem Pisma Świętego i odważnym obrońcą wiary Chrystusowej.