Urodził się w Tezbie Galadzkiej w prostej i biednej
rodzinie. Żył i wystąpił w charakterze proroka za panowania króla Achaba, który
oddając cześć bożkowi Baalowi (słońcu) zmuszał do tego swych poddanych. Aby
skarcić Achaba Bóg posłał do niego proroka Eliasza. Ten przepowiedział królowi,
iż za jego nieprawość w ciągu najbliższych lat nie spadnie ani kropla deszczu.
Tak też się stało. Król się rozgniewał i chciał zabić Eliasza, lecz on udał się
na pustynię i nad małym strumykiem mieszkał cały rok. Rano i wieczorem kruk
przynosił mu chleb, a wodę Święty pił ze strumyka.
Po trzech i pół roku posuchy, gdy lud cierpiał głód, na rozkaz Boży prorok ponownie przybył do Achaba. Powiedział wówczas władcy i całemu ludowi izraelskiemu, iż klęski spowodowane są tym, iż ludzie zapomnieli o prawdziwym Bogu. Wezwał też lud, aby zebrał się na górze Karmel i złożył ofiary bożkowi Baalowi i prawdziwemu Bogu. Miało się okazać, która z ofiar zostanie przyjęta. Dzięki gorliwej modlitwie proroka została przyjęta ofiara prawdziwego Boga. Spadł deszcz, a lud został nawrócony. Odwołując się do tego wydarzenia wierni modlą się do proroka Eliasza o zesłanie deszczu podczas suszy. Prorok Eliasz żywym został wzięty do nieba, dokąd wzniósł się na wozie zaprzężonym w ogniste konie. To wydarzenie było praobrazem wniebowstąpienia Chrystusa. Gdy ognisty wóz wznosił się do nieba do nóg jego ucznia patrz proroka Elizeusza upadł płaszcz, a wraz z nim dar proroctwa.
W ikonografii prorok Eliasz przedstawiany jest jako człowiek stary, odziany w długą opończę, wykonaną z koziej skóry. Siwe włosy spadają na ramiona. Ma średniej długości brodę i bose stopy. Najczęściej przedstawianą sceną z życia proroka jest wniebowzięcie Eliasza na ognistym wozie zaprzężonym w skrzydlate rumaki, lub pobyt proroka na pustyni i dokarmianie go przez kruka.
Imię Eliasz pochodzi z języka
hebrajskiego i oznacza "moim Bogiem jest Jahwe".
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz